What If I Say You I Am Not Happy All The Time

For English, please click here!

Size kimsenin anlatmadığı bir gerçeği söyleyeceğim. Dünyayı da dolaşsanız bazen mutsuz oluyorsunuz. Hadi len oradan demeyin. Her sabah erkenden işe gitmek ne kadar zorsa, her sabah gözleri başka bir şehirde açıp koca bir çantayla sokaklarda dolaşmak da zor.

Mesela bazen canım çok sıkılıyor. Tek başıma yapacak bir şey bulamıyorum. Bazen başka dilde kendimi ifade ederken zorlanmaktan yoruluyorum. Bazen yapılan espriye herkes gülerken ben ne dedi şimdi bu diye düşünüyorum. Ama sonra çok güzel bir bina görüyorum veya hayatımda ilk defa bir yemeğin tadına bakıyorum. Kötü şeyleri, özlemleri unutuyorum.

Bu gibi şeyler için psikolojik olarak kendimi yönetmeyi şimdiye kadar iyi başardım sanırım. Ama hala başarısız olduğum bir konu var. Veda etmek. Gittiğim hiçbir yere veda etmek istemiyorum. Bir daha belki hayatım boyunca hiç buraya gelemeyeceğim diyorum. Burada tanıştığım o insanları bir daha hiç göremeyeceğim. O an bir parçam kalmak istiyor, diğer parçam yola devam etmem, yeni yerler görmem gerektiğini söylüyor. İkisi arasında ezilecek gibi oluyorum ama devam ediyorum.

Yola çıkarken uzak topraklarda tanısam çok seveceğim insanlar var ve ben onları bulmak istiyorum demiştim. Ama kimse o insanları bulduğumda bırakması zor olacak demedi. Belki de güzel olan bu, bilmiyorum. Rutin hayatındaki gibi geçmişini arkanda sürüklemiyorsun. Yaşanılan her güzel an bozulmadan güzelliğiyle orada kalıyor.

Kafamdaki biraz daha kalsaydım, ya burada yaşasaydım sorularını silmekte zorlansam da daha sonra yeni bir şehre ayak basıyorum. İçimi aynı heyecan kaplıyor. Bilinmezliğin heyecanı. Unutuyorum diğerini. Sil baştan aynı şeyleri yaşıyorum. Sonra yine veda anı.

Sanırım gezginin laneti bu kısır döngü. Yolda kazandığın deneyimlerin yanı sıra her seferinde bir parçanı o şehirde, ülkede bırakıyorsun. Yaşadıkların o kadar sana has oluyor ki oradan bir parça götürsen de eve döndüğünde kimsenin anlamayacağını biliyorsun.

Umarım her ayrıldığım yerden bu üzüntüyle ayrılırım diyorum yine de. İyi ki de gidiyorum buradan dediğim bir yer benim için kötü bir deneyim demek olacak. Bu yüzden ben inadına mutlu olmak istiyorum, ayrılırken gözlerim dolsa da her gittiğim yerde mutlu olmak…

Ben kendimi zor buldum bu fotoğrafta ☺️

İyi veya kötü yolda karşıma çıkan her bir kişi için minnettarım. Hayatımda büyük veya küçük iz bıraktıkları ve bu yola devam etmemi sağladıkları için teşekkür ederim.

Pocitos ❤️

I will tell you a secret that nobody tells you ever. Even if you travel around the world, sometimes you can feel unhappy. Believe me. Waking up in a new city every day and walking around with a big backpack in the streets is as hard as going to the office every day.

Sometimes I get so bored. I cannot find something to do all my own. Sometimes I cannot explain myself in another language and it makes me nervous. Sometimes they make a joke and everybody laughs. But I don’t get it and look like an idiot. But later I see a wonderful building or I taste new food and I forget these difficulties.

Hopefully, I could handle myself psychologically very well until now. But I still fail about one of them. Saying goodbye. I hate that part! I don’t want to say goodbye to any of the places I visit. I remember that maybe I won’t come here again in my life. Maybe I won’t see any of these people that I meet. At that moment, a part of my heart is saying me to stay there. But another part of my heart reminds me that I have to keep going. My heart crushes under these opposite desires and I keep going.

Before I came here, I had already said that there were a lot of people I could love and I wanted to know them all. But nobody told me that saying goodbye to them will be hard. Maybe this is the wonderful side of traveling. You just don’t carry your history on your shoulders. Every good memory stays there as beautifully as you experience it.

Even if I have thousands of questions in my head like what if I lived here, what if I stayed a little longer, I go to another new city. I get excited every time when I arrive in a new land. The excitement of the unknown things. Later I live the same thing all over again. And the goodbye moment comes eventually.

I guess this is the curse of a traveler. Despite all the experiences you gain on the road, you leave a little part of yourself in those places. What you live becomes so private and you know even if you take a part of it and carry it to your home, it won’t be the same as being there.

No matter what, I hope that I can live these hesitations in all places that I’ll visit. Because if I don’t feel that way, it means that it is a horrible place for me that I never come back to. So I want to be happy everywhere that I’ll visit, even if tears run from my eyes.

I am grateful for every person that I met. And I thank them all to be in my life for a while and teach me something on that road.