The Oldest Surfers of Peru: Huanchaco

For English, please look below!

Trujillo’ya vardığımızda hemen Huanchaco’ya gitmek için otobüsleri sorduk ve terminalin biraz ilerisinden geçtiklerini öğrendik. Bir tanesine atlayıp yirmi dakika içinde Huanchaco’ya ulaştık. Huanchaco, Trujillo’nun sahil kasabası. Trujillo’da yaşayanlar hafta sonu denize girmek için buraya geliyor.

Huanchaco’ya ulaşınca kendimize kalabileceğimiz bir hostel bulduk. Hostel, büyük iskelenin tam karşısında, merkezi. Adı ise La Gringa. Güney Amerika’da yabancılara gringo/a diye sesleniyorlar. Daha çok küçümsemek için bu kelimeyi kullansalar da ben artık duymaya alıştım. O yüzden takmıyorum. Bizdeki ecnebi gibi bir kelime. Kaldığımız hostelin sahibi Amerika’lı deli bir kadın. Bu yüzden hostelin adı La Gringa.

Lobitos’ta beraber çalıştığımız arkadaşlardan ikisi buraya başka bir hostelde çalışmaya gelmişti. Ama hala buradalar mı emin değildik. Zaten küçük bir yerde kaldığımız için karşılaşırız diye düşündük. Kahvaltı yapmak için bir yer bulduk. Yemek yedikten sonra etrafı dolaşmaya başladık. Daha geleli bir saat olmuştu ki Lobitos’taki arkadaşlardan biriyle karşılaştık. Bizi görünce şok. Hemen kaldıkları yeri söyledi. Gidip diğer arkadaşları selamladık. Herkes bizi görünce şok. Kimseye haber vermemiştik çünkü.

Öğlen sahile gitmeye karar verdik. Birkaç saat sonra sahilde buluştuk. Okyanusun büyük dalgalarını görmek beni aşırı mutlu ediyordu önceden. Ama dalga yüzünden doğru düzgün yüzemedikçe sinirlerim bozulmaya başladı. Sürekli bir suyla mücadele hali. Huanchaco’da ise daha beter. Çünkü sahil küçük taşlarla dolu. Dalgalar içinde taşlarla gelip bacaklarınızı dövüyor. Bir de gelen dalgalar aşırı kuvvetli. Ben tabii ki sakatlanmayı sevdiğim için daha ilk günden dalgadan sert bir darbe alıp düştüm. Daha sonra dalga ile geri sürüklendim. Ayağımla kendimi durdurmaya çalıştığım için ayağımın bir kısmını orada bıraktım. Kan revan içinde çıkıp dedim başlarım böyle işe. 😔

Sonraki bir iki gün denize giremedim. Zaten bu olaydan sonra giresim de yoktu. Terlik bile giyemiyordum. İşkence olmuştu. Huanchaco’daki günlerimiz sakin, birbirine benzer geçiyordu. Sabah sahile gidiyor. Öğle ve akşam yemeklerini dışarıda yiyorduk. Gece de ya happy hour yapılan bir bara gidiyorduk ya da içkileri alıp sahilde içiyorduk.

Huanchaco’ya giderseniz göreceğiniz ilk şey bu tipik balıkçı tekneleri. Caballitos de totora denilen bu teknelerin sörf için kullanılan en eski tablalar olduğuna inanılıyor. Ayrıca balıkçıların da denize açılmak için yüzlerce yıldır kullandığı araçlar. Şu anda balıkçılar tarafından kullanılsa da turistler için kiralanabilenleri de var. Huanchaco’da sahilde yürürken bu egzotik teknelerin sahil boyu dik bir şekilde park edildiğini görüyorsunuz.

Huanchaco, tam bir yazlık beldesi. Lobitos’un aşırı ıssızlığından sonra burasının canlılığı, yemeklerinin leziz ve ucuz oluşu aşırı hoşumuza gitti. Birkaç gün kalıp devam edeceğiz diye düşünürken Lobitos ekibinden bir arkadaşın daha gelmesiyle neredeyse bir hafta Huanchaco’da geçirdik.

Her salı Jan Pix adlı barda salsa gecesi yapılıyor ve tüm kasaba buraya akıyor. Diğer günlerde tipik latin müziklerinin çaldığı güzel bir bar. Yemeklerimizi ise neredeyse her gün Menu Land’de yedik. Envai çeşit hamburger ve menüye sahip olan mekan ayrıca aşırı ucuz. Sadece 6 Sol ödeyerek tıka basa doyabiliyorsunuz. Burada yemeğinizi yerseniz hemen karşısındaki pastaneden de bir tatlı yemeği ihmal etmeyin.

Huanchaco’da kaldığımız hafta tüm Peru’da karnaval sezonuydu. Tüm ülkede cumartesi günü karnaval yürüyüşleri olacaktı. Ben daha erken gitmeyi düşünsem de karnavala kalmaya karar verdim. O gece herkes sokaklarda kostümlerle dans edip içiyordu. Biz de arkadaşlarla içip eğlenmekten karnaval yürüyüşünün çoğunu görmedik bile. Ertesi gün ise tüm kasaba bomboştu. Herkes öğlene kadar uyudu sanırım. 😂

Huanchaco, özetle yemek yeme, içme ve tüm gün yatma üzerine geçti. Lobitos ekibiyle de tekrar bir araya geldiğimiz için de ayrıca keyifliydi. Bundan sonra ayrı rotalarımız olduğu için bir daha karşılaşamayacağız diye düşündük ve hatıra olarak herkes aynı bileklikten aldı.

Ben artık Cusco’nun beni çağırdığını biliyordum. Hem de kendime 1 Mart’ta başlamak için yine resim yapacağım bir gönüllülük işi ayarlamıştım. O yüzden Lima’ya otostop çekmeye karar verdim. Oradan da Cusco’ya giden otobüse binecektim. Diğer arkadaşlara veda ettim. Mauro da Amazonlara gideceği için belki Cusco dönüşü denk gelir beraber gideriz diye düşündük. Yolda kimin ne yapacağı belli olmadığı için söz vermeden veda ettik.

Sabah erkenden güneye giden otobana çıktım. Onbeş dakika bekledikten sonra Lima’ya giden bir kamyon durdu. Peru’lular aşırı acayip olabiliyor. Bizdeki ingiliz turistleri rahatsız eden magandalar gibi onlar da her gördüğü beyaz tenliye bir ilgi peşinde. Kamyonuna bindiğim şoför de yol boyunca Peru’lu kadınları yerip yabancı kadınların ne kadar iyi olduğundan bahsetti durdu. Bir şey yapmaya yeltenmedi ama gereksiz diyaloglarıyla beni tedirgin etti. Bu yüzden Peru’da bir daha otostop çekmemeye karar verdim.

Mesafeler uzak olduğu için otobüs fiyatları aşırı pahalı Peru’da. Ben de sürekli otobüse bindiğim için burada oldukça bütçe dışına çıktım. Otostop çekememek bütçemi sarstı. Ama kar edeceğim derken de kendi güvenliğimi tehlikeye atamam. Yolda parayı takmadan o günün keyfini çıkartmayı öğrendim. Yarın bile dönüyor olsam altı aydır harika şeyler gördüm diye mutluyum. Ne kadar param kaldı diye dert edip bugünümü mahvetmeye niyetim yok. Ama hedefimi de hep aklımda tutuyorum. Amacım rotamı tamamlamak ve bunu başarabilmek için elimden geleni yapmak. Bu yüzden Kolombiya’da ne olursa olsun iş bulmam gerekiyor.

When we arrived to Trujillo, we asked for the buses to go to Huanchaco. We learnt where we could take them and went there. We took one of them and arrived Huanchaco in 20 minutes. Huanchaco is the town of Trujillo being on the coast side. People living in Trujillo come here to go to beach on weekends.

When we arrived, we found a place to stay. It was a hostel in the center, in front of the big pear. It is called La Gringa. In Latin America, people call tourists gringo/a. They use this term in a bad way generally. But I just got used to hear this and don’t care if they call me like that. The hostel is called like that. Because the owner is a crazy American lady.

Two of our friends working in the same hostel in Lobitos had come Huanchaco to work in another place. But we weren’t sure if they are still here. So we didn’t write them. After leaving our stuff, we had breakfast and started to walk around in the town. And we came across to one of our friends from Lobitos. He got shocked when he saw us and said where they were staying. We visited the other friends of ours. They got shocked when they saw us, too.

We decided to go to beach together, later have lunch. Before seeing the waves of ocean used to make me so happy. But I started to get bored and miss the sea. Because swimming is almost impossible in the ocean. I just enter to water and try to survive against the big waves. In Huanchaco, it was worse. Because beach is full of little rocks. The waves come with these rocks and hit your legs. In my first day, while I was trying to go out, a wave hit me and I fell down and went with the wave. I scratched my foot on the rocks. I had a big bloody wound. So I couldn’t even wear my flip flops for a few days. So sorry, Ocean! But once you tried to kill me and now you hurted me. So I am reconsidering our relationship.

The days in Huanchaco was passing by quiet and similar to each other. We were like retired old people, doing the same stuff everyday. We were on the beach in the mornings. We were going same places to eat and going out every night to have some drinks in happy hour time.

If you go to Huanchaco, you will see a different kind of fisher boats. They are called Caballitos De Totora and believed that they are the very first surfing boards. They are used to sail by fishermen for ages. You can still rent them and make a tour on it. While you’re walking on the beach, you’re seeing them parking along the coast.

Huanchaco is totally a summer town. After ghost town Lobitos, the colorful life of Huanchaco made me so happy. There are a lot of restaurants and pubs which are very cheap and offer delicious food. After a few days later, another friend of Lobitos team joined us and we spent almost a week in Huanchaco.

On every Tuesday, in a bar called Jan Pix, there is a salsa night and everyone in the town is going there. On the other days, it is a good bar playing typical latin songs. We ate in Menu Land almost everyday. They have so many options of hamburger and plates. And the best part: it is so cheap. You just pay 6 Sol and get full. If you eat something here, don’t forget to get some dessert in the pastry which is in front of Menu Land.

When we were in Huanchaco, it was carnaval time of Peru on Saturday, they were doing carnaval walk in the town. I was going to leave earlier. But I decided to stay one day more to see the carnaval. On Saturday, everyone was on the streets drinking and dancing in the costumes. We started to drink so early that I could see a little part of carnaval walk. The day after, there was nobody on the streets. Everyone was hungover and sleeping at home.

Huanchaco is a perfect place to rest, eat good. For me it was more fun to be with my Lobitos team. We even bought same jewellery for our wrist as a memory of the team. Because after Huanchaco, we wouldn’t see each other. Everybody was going to different places.

I felt I should go to Cusco. I found a volunteering job in Cusco and I should be there on 1st of March. I was going to do wall painting in a hostel again. I decided to hitchhike to Lima. After arriving Lima, I was going to take a bus to Cusco. I said goodbye to my friends. Mauro was going to Amazon like me. Maybe we could come across there again. But you never know what you do on the road. So we didn’t promise for anything.

In the early morning, I went to road going to the south. After waiting for a while, a truck going to Lima picked me. Peruvians can be so strange. You are a little whiter than them and a foreign, you see the hearts in their eyes. The driver was talking strange on the road. He was saying how bad the peruvian women are and how sweet the foreign ones are. He scared me a little. But I tried to stay cool and not courage him. I couldn’t change the vehicle. Because we were in the middle of nowhere. Fortunately he didn’t try to do anything. But I decided not to hitchhike again in Peru.

In Peru, the distances between cities are so long. So taking a bus is very expensive. Because of that, I already spent more than I planned. Hitchhiking was so helpful for my budget on this journey. But being safe is more important. On the other hand, I learned to have fun without thinking about my wallet. Even if I have to end this adventure because of money, I will be happy what I’ve done so far, what I’ve seen by now. So I don’t want to spoil my moment by wondering about money. Of course, I want to complete my route. I will do whatever it takes for it. So I know I have to find a job in Colombia and earn some money.