One Month In Colombian Coffee Region: Jardín

For English, please look below!

Kolombiya’nın Antioquia bölgesi olarak geçen Medellín çevresini kapsayan bölge, Kolombiya kahvesinin yetiştiği alan. Ben de kendime bu bölgedeki bir kasabada gönüllü olarak çalışabileceğim bir hostel buldum. Kolombiya’da olduğunu bildiğim arkadaşım Elif’in ise aynı yerde gönüllü olduğunu Jardín’e varınca öğrendim. Bu kadar çok gezince dünya daha da küçük bir yer haline geliyor sanırım.

Jardín, şimdiye kadar gördüğüm en güzel kasabalardan biri. Kasabaya, bir vadiye kurulduğu için İspanyollar tarafından bahçe anlamına gelen Jardín adı veriliyor. Tüm evlerin pencerelerinde muhteşem ahşap işçiliği var veya rengarenk boyanmış halde. Tipik tek katlı renkli bu evler tüm kasabayı kaplıyor. Bu evler o kadar önemli ki bu kasabada belediye ev sahiplerine boya yardımı yapıyor. Böylece hiçbir evin boyası eksik falan değil.

Jardín’e giden otobüs bile renkli!

Kasabayı çevreleyen tepeye çıktığınızda ise kahve ve muz ağaçları kaplıyor herbir yanınızı. Kolombiya’nın her kasabası kendine has kuşlara ev sahipliği yapar. Jardín’de bunlardan biri ve yerel halkı bununla gurur duyuyor. Doğanın tam ortasında olduğunuz için at sürme, kahve turları, ilginç mağaralar içeren yürüyüş turları Jardín’deki başlıca aktiviteler. Onun dışında kasaba içinde bile kalsanız sıcak günlerde kasabanın içinden geçen dereye atlayıp serinlemek başlı başına bir eğlence.

Jardín’de çalışmaya başladığım hostelde ilk günler düzenimiz çok farklıydı. Aynı sahibe ait iki hostel  vardı ve her hostelin ekipleri farklıydı. Gönüllüler ise apayrı bir evde kalıyordu. Tüm yemekler patrondan geliyordu, kaldığımız ev kocaman bahçeliydi, Netflix’i bile vardı. Yolculuğumun en güzel gönüllülük işine başladım diye düşünüyordum. Ama genelde bir şey aşırı iyi olunca bir yerden fire verir. Benim gelmeme denk geldi o da.

Gönüllüler biraz içme ve partileme olayını abartınca, patron kesintiye gitti. Önce yemekler kesildi. Sonra hostelin birini kapatma kararı aldı. Kaldığımız evi de kapatıp bizi önce kapanan hostelin binasına koydu. Sonra orayı da kapatıp çalıştığımız hostele aldı. Diğer çalıştığım yerlerde de çalıştığım yerde kaldığım için benim için hava hoştu ama yemek parasını almak bana inanılmaz iyi gelecekti. Zira artık paramı tamamen bitirmiş durumdayım.

Ben böyle düşünürken patronla çalışma fırsatı buldum. Çünkü patronumuz aslında çevirmen. Hosteli yan iş gibi açıyor. Ben de İspanyol Dili okuduğumu söyleyip ona çeviri konusunda yardım edebileceğimi söyledim. Deneme çevirisinden sonra beraber çalışmaya onay verdi. Ama kendisi medikal çeviriler yaptığı için benim de teknik ispanyolcam olmadığı için çeviriden çok evrak işleri göndermeye başladı. Böyle olunca da para kazanacağım diye sevinirken Jardín’deki harçlığımı bile tam çıkartamadım.

Kötü başlayıp iyiye giden tek şey yaptığım iş oldu sanırım. Resepsiyonda çalışmaya başladım. Ama daha sonra benden duvar resmi yapmamı istediler. Böylece son haftalarımda resepsiyondan çıktım. Başta Mauro olmadan tek başıma resim yapmak garip geldi. O yüzden onu bol bol aradım, fotoğraf gönderdim, akıl sordum. O da aynı zamanda başka bir kasabada duvar resmi yapmaya başlamıştı. Uzakta da olsak birbirimize destek olduk yan yanaymışız gibi.

Başıma gelen diğer güzel olay ise burada kaldığım zaman zarfında ise Arjantin’deki hostelde beraber çalıştığım ve sonradan da denk geldiğim Nico, Osman ve Nadege beni ziyarete geldiler. Bloğumun takipçisi olanlar onları hatırlayacaktır. Nadege, artık gezisinin sonuna geldi ve beni ziyaret ettikten kısa bir süre sonra Fransa’ya geri döndü. Osman, Meksika’ya devam etti. Nico da güneye doğru devam ediyor. Yolculuğumun başında onlarla tanıştığımda daha yoldaki ilk ayımı bitirmiştim. Neler yapacağımdan habersiz yol alıyordum. Şimdi 8 ayımı doldurdum. 6. ülkemdeyim. Şimdiye kadar onlar da ben de bir sürü şey gördük, yolda büyüdük. Hem değiştik hem de geliştik.

Hosteldeki işler ve düzenimiz saçma bir şekilde sık sık değişse de burada inanılmaz güzel anılar biriktirdim. Asla unutmayacağım arkadaşlar edindim. Hatta hikayeme yeni birini kattım: Travis. Yolda birileriyle ne kadar yakın olsanız da bir gün ayrılacağınızı bilirsiniz. Hatta canınız yanmasın diye bu bağı kurmak istemezsiniz, kaçarsınız. 8 aydır benim için de aynısı geçerliydi. İnsanlarla çok derin bağlar kurmamaya çalıştım. Tabii ki insanlarla yakın arkadaş oldum, çok sevdim. Bazılarıyla bir süre beraber seyahat ettim. Ama bir gün ayrılacağımızı hep bildim ve bu düşünceyle barışık kaldım. Ama 8 aydan sonra bunu kırmaya karar verdim. Daha doğrusu sonunda acı bile çekecek olsam o ana kadar paylaşacağım anların daha değerli olduğunda hemfikir oldum. Böylece her günü son günmüş gibi doya doya yaşayabileceğimi fark ettim. Daha sonra keşke fırsatım varken anın tadını çıkartsaydım diye pişman olmayacağımı gördüm. O yüzden Travis’le gelecegi düşünmek yerine Jardín’den sonra Kolombiya’da beraber gezmeye karar verdik.

Birinci ayımın sonuna doğru diğer gönüllüler de zamanlarını doldurmaya başladı ve teker teker gitmeye başladılar. Benim için de buradan ayrılma vakti geldi. Duvar resmimi tamamlayıp Medellín’e doğru yola çıktım.

The region named Antioquia of Colombia is the area where coffee is grown. I found a volunteering job in a hostel being in this region. When I arrived there, I learnt that my friend Elif was also working in the same place. If you travel that long, the world is getting smaller for you, I guess.

Jardín is one of the best towns that I’ve ever seen so far. The town is founded in a valley. Because of that, Spanish people called to Jardín which means garden. All windows of the houses have wonderful woodworking or all are painted very colorful. These colorful one floor houses spread over the town. These houses are a symbol of the town. The municipality help people to paint their houses regularly.

The town has little hills. If you climb them, you will be covered by coffee and banana trees. Every town of Colombia is a home for special birds. Jardín is one of them and they are very proud of it. The main activities of Jardín are horse riding, coffee tours, hiking etc. Even if you don’t want to do something very special, you can go to the river to swim in freezing water and jump from rocks into it.

The hostel that I started to work was really good in the beginning. The owner had two hostels and the teams of them were different. All the volunteers were staying in another house. We had breakfast, allowance for lunch and dinner, Netflix in the house. We had a huge garden and hammocks in it. I was thinking this would be the best host ever that I worked so far. But whenever I have something perfect, it doesn’t last so long. After I arrived, a lot of things changed here.

When volunteers started to do a lot of parties and drank a lot, the boss cut our allowance. Later he decided to close one of the hostels. So we moved to the recently closed hostel. Then he decided to close this one, too. Finally we moved to the last hostel and started to stay with guests. It is normal though. If you are a volunteer, generally you stay where you work. But if you start with a perfect house and they force to change it, it is kind of disappointment.

Meanwhile I got a chance to work with the owner. Because he is translator actually. Having a hostel is like a side job for him. As I studied Spanish Literature, I asked him if I can work with him. Elif and another volunteer Travis became reference for me also. After testing me, he started to give me paperwork. But he said he needed native speaker. Because he got medical translations which is really hard to do. I kept translating small things. But I couldn’t earn so much money as I needed. I just earned pocket money for Jardín basically. Otherwise I was planning to stay here longer. So I could save some money. But it didn’t go as I planned.

The best part of Jardín was I got chance to paint here again. I started to work at the reception. But after 2 weeks, they asked me to do a wall painting. So I didn’t work at the reception in my last weeks. It was my first wall painting that I did alone. I called Mauro a lot and asked him advice about my design. Meanwhile he was painting in another town. So we were speaking and painting together as we did before.

The other best thing was that my friends Nico, Osman and Nadege with whom I worked together in Argentine came to visit me in Jardín. My followers will remember them. On this trip, we came across for several times. When they visited me, they were the last days of Nadege. She completed her trip and went back home after a while. Osman went to Mexico after Colombia. Nico is traveling to south. When we met in Argentina, it was my second month on the road. We dreamed a lot together. We all were excited for our journeys. We had lots of plans. And now here we were. We saw a lot. We grew up, changed a little bit. But we are our better versions now and I am so happy to see them and myself in this way.

Here I collected a lot of good memories even the things became weirder everyday. I met with a lot of wonderful people and became very close friends. Moreover I let another person join my story: Travis. Even you become so close with someone on the road, you know you separate one day, no matter what. Because of that, sometimes you avoid to make strong bonds with people not to get hurt in the end. It was the same for me for 8 months. I tried not to make strong relations with people. I became very close friends. I travelled with some of them. But I always knew that I’d be alone one day. And I was so okey about this. But after 8 months, I decided to break this rule. I agreed that sharing moments are more important even if I’ll suffer in the end. I realized that in this way I can cherish the moment as our last day. So I won’t regret later, thinking I should’ve enjoyed while I had the chance. So I decided to travel with Travis in Colombia after leaving Jardín and not think about the future.

When I completed my first month, the other volunteers left Jardín one by one. So my last day came, too. I finished my wall painting and hit to road for Medellín.