For English, please look below!
Ah Medellín, vah Medellín! Şimdi gözlerinizi kapatın ve şu zamana kadar bulunduğunuz en çılgın şehri düşünün. Açın gözlerinizi. İşte Medellín o düşündüğünüz şehrin tam 10 katı çılgınlıkta. Buraya daha ayak basmadan kesin kendimi kaybederim ben burada diye düşünüyordum. Nitekim de öyle oldu.
Medellín ile tanışmam Jardín’de kaldığım döneme denk geliyor. 3 hafta kasabada kalınca “Yeter artık, dans etmek istiyorum, şehir görmek istiyorum!” diye isyana girdim ve ertesi gün otobüse atlayıp Medellín’e ayak bastım. E zaten daha ayak basmadan niyetim barlardan barlara geçmekti. Şehre varınca da farklı bir şey olmadı. Bu arada aynı gün de Mauro’cuğum Medellín’e geldi. Planımız onunla beraber bu şehri keşfe çıkmaktı. O Medellín’de Paula’nın arkadaşında kalmaya başladı. Evde yer olmadığı için ben de yakın bir hostelde kalmaya karar verdim. Kaldığım hostel ise bizim tüm gönüllülerin Medellín’e gidince kaldığı ev gibi hostel. Ev gibi diyorum. Sadece küçük olduğu için değil. Hem sahibinin benimle yaşıt olması, hem kalan herkesin rahat olması hem de gerçekten kendinizi evde hissetmeniz burayı ev haline getiriyor.
Kaldığımız bölge Laureles idi. Fakat aslında Medellín’nin en turistik semti Poblado. Şehir merkezi de Poblado’ya iki metro durağı kadar uzaklıkta. Bizim kaldığımız yer daha çok yerel insanların kaldığı, turistik olmayan bir alan. Bu yüzden daha güzel, az yozlaşmış ve daha güvenli.
Kendi maceralarıma başlamadan önce minik bir Medellín tanıtım turuna davet ediyorum sizi. Medellín, Narcos gibi dizilerde izleyip bildiğinizi sandığınız bir şehir. Öyle ki Medellín’de yer bildirimi yaptığım anda “Kızım sen manyak mısın? Ne yapıyorsun orada?” diye mesajlar aldım. Arkadaşlar sakin! Medellín, sizin o dizide izlediğiniz gibi bir yer değil artık. Escobar öleli seneler oldu. Sokaklar sakin. Güney Amerika’nın her şehrinde bir kenar mahalle vardır. Ama nasıl ki İstanbul’da yaşarken Tarlabaşı’na gitmiyorsak, burada da gezerken tehlikeli semtlerden uzak duruyorum. Daha turistik veya zengin halkın kaldığı yerlerde takılıyorum.
Her şehirde deliler gibi müze gezerim, bilirsiniz. Fakat Medellín’de her ne kadar müze bolluğu olsa da Medellín’i Medellín yapan gece hayatı olduğu için müzelere kendimi boğmadım. İlk günü akşam vardım. Mauro ile kısaca görüşmeyi düşünüyordum. Ama deliler gibi yağmur yağdığı için ertesi gün buluşmaya karar verdik. Ben ise hosteldeki arkadaşlarla salsa gecesi yapan bir bara gittim. Sabaha kadar dans ettim. Bu arada Peru’da beraber çalıştığım bir diğer gönüllü Lenard’ı bar girişinde gördüm. Gerçekten dünya küçük dostlar!
Ertesi gün sabahtan Mauro ve evinde kaldığı tatlış ev sahibi ile buluştum. Öncelikle öğle yemeği yemek için Mercado Del Rio’ya gittik. Medellín’e gelirseniz mutlaka uğrayın buraya. Tüm dünya mutfaklarının olduğu gurme bir alışveriş merkezi. Karnımızı doyurduktan sonra organik yoğurt dondurmalarımızı aldık ve Modern Sanat Müzesi’ne doğru yola çıktık. Medellín’de görüp göreceğim de tek müze bu oldu zaten. Modern sanat sevdalısı olmasam da bu müzeyi oldukça sevdim. Çarpıcı ve akılda kalıcı sanat eserleri var.
Buradan ise Atanasio Girardot Spor Kompleksine gittik. Çünkü canım Mauro’cuğum öyle istedi. Ben maç izlemedikçe gidip de stadyum görmenin pek meraklısı değilim açıkçası. Bu yüzden Camp Nou’yu boş boş ziyaret etmek yerine aslanlar gibi gidip maçımı izlemiştim. Ama Mauro mimar olduğu için binalarla değişik bir ilişkisi var. Böyle uzun manasız binaların falan fotoğrafını çekiyor sürekli. O yüzden ona saygı duyup bir şey demiyorum.
Sporsal aktivitemizi de bitirdikten sonra birer bira içmeye gittik. Bu esnada Travis Jardin’deki patronlarla anlaşmazlık yaşadığı için “ben bırakıyorum burayı” deyip pılını pırtını topladı ve Medellín’e geldi. Biz biralarımızı yudumlarken, Travis o gün Medellín’de marijuana kullanımını yasallaştırmak için insanların yürüyüş yapacağını ve hosteldekilerle oraya gideceklerini söyledi. Dedim ben de geliyorum, bekleyin. Medellín’deki protesto bile cool!
Mauro’ya veda edip hostele gittim. Artık akşam olmuş ve yürüyüş bitmişti ama insanlar meydanlarda oturmuş, cigaralarını içerek protestolarına devam ediyordu. 😄 Biz de kendimize oturacak yer bulmak için oldukça dolaştık. Bu esnada Plaza Botero’dan geçtik. Plaza Botero, Botero’nun heykelleriyle donatılmış bir meydan. Gece olduğu için fotoğraf çekemedim maalesef. Sonunda kendimize bir yer bulup oturduk. Tüm gece sohbet, muhabbet ederek geçirdik.
Son gecemde ise Mauro ve evinde kaldığı arkadaşları ile Poblado’da dışarı çıkmaya karar verdik. Kolombiya’lıların enerjisine hayranım. Beni arabayla hostelden aldılar. Daha ilk dakikada sohbet etmekten hareket edemedik. Hostelin önünde arabanın içinde muhabbet ediyoruz. “Ben dans etmek istiyorum ama” diye gaza getirince mekana gitmek akıllarına geldi. Yine bol bol dans ettiğimiz bir gece oldu. Biraz ayarlar kaçtı. Çünkü zorla 8 aguardiante shot yapmak durumunda kaldım. Aguardiante, anason içeren rakıvari bir Kolombiya içkisi. Tekila gibi shot yapılarak içiliyor. Biz de rakı ile yabancı bayıltma adeti gibi bunlarda da aguardiante ile gringo bayıltma adeti var.
Ertesi gün artık Jardín’e gitme zamanım geldi. İzin günümde gelmiştim buraya çünkü. Travis işi bıraktığı için bir daha onu görmeyeceğimi düşünüyordum. Arkada bağlama sesi ile kendisine veda ettim ve köyüme geri döndüm. Fakat ben döndükten sonra durmadan mesajlaşmalar, aramalar devam etti aramızda. E böyle olmayacak, biz beraber mi gezsek acaba bir süre diye düşünmeye başladık. Ben yine zaten bir gün ayrılacağız, hiç gerek yok bağlanmaya diye düşünüyordum. Ama bir önceki yazımda da dediğim gibi bu sefer derin düşünmemeye ve anı yaşamaya karar verdim. Duvar resmi yaptığım için onu bitirmeden hosteli bırakma imkanım yoktu. O yüzden hayatımdaki en hızlı duvar resmimi yapmaya başladım ve 5 günde hepsini bitirip Medellín’e geri döndüm.
İlk gelişim daha gezme ve dağıtma temalı olsa da ikinci Medellín ziyaretim Travis’le buluşmak içindi. Ama tüm gönüllüler aynı anda işi bıraktığımız için ve herkes aynı hostelde kaldığı için bir anda Jardín ekibinin Medellín buluşması gibi bir şey oldu. Herkes buradan ayrı yönlere gidecekti. O yüzden son bir veda gecesi yapmaya karar verdik. Herkesi kaybettiğimiz, polisin mekanı bastığı muhteşem bir gece oldu! Ama sağ salim paçamızı kurtardık hepsinden.
Biz Travis’le beraber gezelim dedik de nereye gideceğiz, ne yapacağız asla karar veremedik. Gönüllülük işleri baktık, yine kahve bölgesinde olalım dedik. Ama gönlümüze göre bir şey bulamadık veya mesaj attıklarımızdan geri dönüş alamadık. Ben kuzeye devam etmek istiyordum artık. Çünkü planım buradan Karayip kıyısına devam etmekti. Travis’in Kolombiya’yı ikinci ziyaret edişi ve ülkede beşinci ayını bitirdi. Dolayısıyla görmediği yer yok gibi. Ama beraber devam edeceksek iki tarafın da mutlu olması için orta yolu bulmamız gerektiğine karar verdik ve kuzeye gitmekte karar kıldık. Onun da dediği olsun diye kendisi Cartagena’dan aşırı nefret ettiği için başlangıç noktasını onun isteğine göre seçtik. Terminale gidip Karayip sahilindeki ilk durağımız Santa Marta’ya giden ilk otobüse atladık.
Not: Medellín’e ikinci gidişimde minik bir Guatapé kaçamağı yaptık. Ama o, bir sonraki yazımda! 😌
Ah Medellín! Now close your eyes and imagine the craziest city that you have ever been to. Open your eyes. Multiply it to 10! This is Medellín. I was thinking that I would lose myself when I got there. So it was exactly the same as I imagined.
The time I met with Medellín was while I was still working in Jardín. After staying in a town for 3 weeks, I wanted to go to Medellín to see a city and feel normal again. Even if I am in the most beautiful town in the world, after a while I get bored. I need to be in a city. So I got the bus and arrived Medellín. My plan was to go to bunch of bars. So that was what I did. In the same day, my dear Mauro came to Medellín also. We planned to meet. He was going to stay with one of Paula’s friends. But there was no room for me. So I decided to stay in a close place. There is hostel all my friends from Jardín stay there. And it was very close where Mauro stayed. It is not like hostel actually. Because it is a small hostel. The owner has same age like me and she treats you like a friend. So you feel you’re staying in your home.
The neighborhood is called Laureles which is a normal neighborhood, not touristic. The most touristic neighborhood of Medellín is Pobladi. All the attractions are there. And the city center is 2 metro station away. Because of that, everyone stays in Poblado. Where we stay is where local people love. Is it’s more safe and quiet.
Before talking about my adventures, I want to talk about Medellín a little bit. Medellín is not a city like you learn in Narcos. When U went there, everyone wrote me and asked if I was insane. But hey! Escobar died. The streets are not that dangerous anymore. Of course, in every city, there are dangerous neighborhoods. But you already know them and you don’t go there to hang out. You are walking around in touristic places. So you are safe if you don’t look for weird stuff.
In every city, I visit lots of museums as you know. But in Medellín I didn’t do this. Because I wanted to see nightlife. I was planning to see Mauro in my first night. But it was raining a lot. So we decided to see each other tomorrow. I went out with my friends from hostel. We went to a bar where they do salsa nights. I saw my friend Lenard with whom I worked in Peru. It is crazy, right? I keep seeing people in another countries like we are living in a small village!
The other day, I met with Mauro and the girl with whom Mauro stayed. We went to Mercado del Rio to have lunch. It is a mall full of restaurants that you can eat from world cuisines. Later we visited Modern Art Museum of Medellín which is the only museum that I visited in Medellín. I really like this museum even I don’t like modern art that much.
After here, we went to see Atanasio Girardot Sport Complex. Because Mauro wanted to see it. I don’t go to stadiums if I don’t watch a match. Just because of that, I went to Camp Nou and watched a match. But Mauro is an architect. He has a different relationship with buildings. He always stops and takes photos of tall weird buildings. So I respect him.
After seeing the complex, we went to drink beers. Meanwhile Travis decided to leave Jardín and came to Medellín. While we were drinking our beers, he wrote me and said there was a protest to legalize marihuanna in Medellín and they were going there. I said I would come! Even the protests are cool in Medellín.
I went back to hostel. It was already night. The protest was already over. But people were on the streets, smoking joints in the parks. So we tried to find a place to sit for us. But we walked around a lot. We passed through Plaza Botero which is a square full of Botero statues. I couldn’t take a photo, because it was dark. We found a spot and spent all night there.
On my last night, we decided to go out with Mauro and his flatmates. They came to pick me up from hostel. I love Colombians! They are so friendly. I pumped in the car. They started to talk with me. We were still in front of the hostel. And I said “Okey guys! We should go and dance”. So they remembered to move on! We danced all night, drank a lot. They made me make lots of aguardiente shots. That’s why I hated them a little bit. 😄
The day after, I had to go back to Jardín. I was thinking I would never see Travis again. Because he left his job and he was planning to go to the opposite way that I’d go. We said goodbye to each other with a sad soundtrack in the background. But when I went back, we just kept to write each other and realized that we might travel together and spend time more. So I finished my wall painting really fast. He waited for me in Medellín. This was the fastest work that I have ever done in my life. I went back to Medellín.
My first visit was more for partying. So my second time was for meeting with him. But all the volunteers of Jardín left the hostel in the same time. Everyone was in Medellín again. We decided to do a last party and say goodbye to each other. We did a real party! We lost some of us. Police came to the place where we were. We are still alive. But it was a party like the movie “Hangover”.
As I said, Travis and I decided to travel together. But we had no idea where we were going, or what we were going to do. We looked for volunteering jobs. But we couldn’t find something good or they didn’t reply us. I wished to continue to the north. This is the second time of Travis in Colombia. And he already stayed here for 5 months. So there are no place that he didn’t see. But if we travel together, we agreed to compromise. We decided to go to the north. But as he hates Cartagena, we decided to go to another place in Caribbean coast. So we went to terminal and got in a bus going to Santa Marta.
PS: While I was in Medellín, we visited Guatapé also. But I will write about this in another blog post.
Casual Lifehacker 