Pirates of the Caribbean: Taganga & Others

For English, please look below!

Medellin’de Travis’le buluştuktan ve bir süre kaldıktan sonra kuzeye, yani Kolombiya’nın Karayip Sahilleri’ne gitmeye karar verdik. Aslında Karayiplerin en meşhur ve turistik şehri, Cartagena. Fakat her turistik şehir gibi burası da aşırı pahalı. En kötüsü de yabancı olduğunuzu anlayınca üstünüze atlayan satıcılar. Bir de Travis bu hengamenin içinde önceden bulunduğu için bu şehre ayak basmak bile istemedi.

Biz de Karayipler için Santa Marta’ya gitmeye karar verdik. Orada bulunduğumuz zaman zarfında da gönüllülük işlerine bakmaya devam edecektik. Santa Marta, sahil şehri. Fakat size pek bir şey sunmuyor yapılacak şeyler olarak. Taganga, Santa Marta’dan beş dakika uzaklıkta bir belde. Daha sahil kasabası formunda. Hem kalacak hostel kaynıyor hem de şirin, sakin bir plajı var. Biz de bu yüzden Santa Marta’ya varınca taksiye atlayıp Taganga’ya geçtik.

Burada kalmak için La Provinciana Hostel’i seçtik. Yeni açılan bu yerin sahibi inanılmaz ilgili ve kibar. Kaldığımız süre boyunca bize inanılmaz yardımcı oldu. Hatta burada kalırken o kadar mutlu olduk ki kendisine gönüllü olarak çalışmak için teklifte bulunduk. Ama şu anda ihtiyacı olmadığını söyleyerek bizi reddetti hain! 😔

Taganga, özel balıklara ev sahipliği yapan büyük küçük sahillere komşu. Dolayısıyla buradan yola çıkan bir sürü tur var. Biz ikinci günümüzde tekne kiralayarak snorkeling yapmaya gittik. Hayatımda ilk defa rengarenk mercanlar, “Kayıp Balık Nemo” filmindeki gibi balıklar gördüm. Bir dolu şu altı fotoğrafları çektik aslında. Ama tur şirketi bir şekilde tüm fotoğraflarımızı kaybetti. O yüzden maalesef süper havalı hiçbir fotoğrafım yok. Bunlar hep nazar.

Snorkeling öncesi

Ben Taganga’nın sakinliğini, balık lokantalarını, insanların sıcaklığını çok sevdim. Burada olduğumuz süre boyunca Altınoluk yazlarımı andım bol bol. Buradayken sonunda bir gönüllülük işinden davet aldık. Pilimizi pırtımızı toplayıp gitmeye karar verdik.

Yazının şimdiye kadar Karayip kısmını okudunuz. Bundan sonra bol aksiyonlu Korsanlar bölümünü okuyacaksınız. Kemerleri bağlıyoruz.

La Punta De Los Remedios denilen yere bir otobüs, daha sonra da bir taksi ile vardık. Vardığımızda yerleşkenin müdürünü bulacaktık. Vardığımız kasabayı şöyle anlatayım. Normalde her kasabanın bir meydanı olur. Orada restoran, market gibi şeyleri bulursunuz. Bir de pazar yeri olur sebze meyve satılan. Bizim vardığımız yerde ise bir meydan var. Meydanda bir bakkal. Ama bakkalda doğru düzgün bir şey yok. Karşısında sadece patates kızartması ve sosisli satılan bir stant. İnsanların kaldığı evler yıkık dökük. Bize öyle bir bakıyorlar ki kendini uzaylı sanırsın.

Çalışacağımız yer kasabanın sonunda sahile yakın bir yer. İnşaat biterse burası hostel olacak. Bize tarif ettiklerine göre sahili takip ederek bir alana vardık. Hiçliğin ortasında. Derme çatma kalaslarla çevrilmiş. Yarım iki bungalov var. Etrafta kimse yok. Telefonlarımız çekmiyor. Hava sıcak. Dedik ki çantaları buraya bırakıp kasabaya dönelim. Buluşacağımız insana ulaşmaya çalışalım. Bir de açlıktan ölüyoruz. Yiyecek buluruz dedik. Kimseye ulaşamazsak benim çadırı kuracağız, geceyi geçireceğiz.

Merkeze döndük. Şu bahsettiğim dandik stantta bir şeyler yiyelim diye düşündük. İçler acısı yemek geldi. Müdüre WhatsApp’tan yazmaya çalışırken bizi engellediğini gördük. Hayda, n’oluyor diye düşünürken işyeri sahibine yazdık. Kendisi de sağ olsun bize aşırı iç açıcı bir mesaj gönderdi: “Müdür, iş yerindeki silahı ve ona bir iş için gönderdiğim parayı alıp kaçtı. Ben de kendisine ulaşamıyorum. Zaten alkolik, sorunları olan bir insandı. Siz gönüllü diğer kızı bulun. Kalmak için inşaata gidin.” Gönüllü dediği diğer kızdan zerre haberimiz yok. Eşyaların olduğu yere gidip bu geceyi çadırda falan geçiririz, sonra da sabah erkenden burayı terk ederiz diye düşündük.

Eşyaları bıraktığımız alana yürürken bir araba durdu yanımızda. İçinden sarışın bir hatun “Travis sen misin?” dedi. Biz birbirimize baktık “N’oluyor?” diye. Sonra anladık ki bu kız o bahsi geçen gönüllü kız. Kız, bu olaylar olunca geceyi bir ailenin yanına geçirmeye karar vermiş. Ertesi gün o da burayı terk ediyor. Bize eşyalarımızın nerede olduğunu sorunca, çantaları bayağı alakasız bir yere bırakmış olduğumuzu anladık. El alemin arsasına çadır kuracaktık bir de. Gittik, oradan çantaları aldık. Asıl kalacağımız yere gittik. Yarım inşaat. Bildiğin inşaat devam ediyor. Hesaplarıma göre 5 sene içinde biter. Bir oda gösterdiler kalalım diye, kapısı sineklik sadece. Bir tekme çaksan yerde. Banyosu hemen yanında. Kapı falan da yok. Tuvalet de hemen yanında. Yani dedemin köydeki damını düşünüyorum. Yemin ediyorum daha konforlu. İçerisi sivrisinek, dışarısı kurbağa kaynıyor.

Gönüllü kız yeri gösterip kaçtı. Gece oldu zaten. İki tane tip geldi bir şişe içki ile. Güya tanıdıklar. Demlenmeye başladılar bahçede. Bir yandan da bu kaçan müdürün ne kadar alkolik, ne kadar asabi olduklarını anlatıyorlar. Bir yandan da yer sahibi bize yazıyor. Bize diyor ki; “Ben Bogota’dayım. Orada inşaat aletlerim falan var. Siz kalın bir hafta, bekçilik yapın. Yoksa Venezuelalılar sınırı geçip soygun yapıp gidiyor.” Zaten bizi sokmuşsun silahlı psikopat birinin odasına. Adam gelse “Siz kimsiniz?” diye tarayacak bizi. Bir de istiyor ki Venezuelalı soyguncuları durduralım. Zaten hiçliğin ortasındayız. Birimize bir şey olsa en yakın hastane 4 saat uzaklıkta. Dedik: “Biz yarın gidiyoruz, sen kafayı yemişsin.” Dünyayı göreceğiz diye Kolombiya’nın Hakkari’sinde ölmeye gerek yok.

Tüm gece bu iki kim olduğu belli olmayan adam içmeye devam etti. Bir de sebepsiz yere sürekli motosikletli insanlar gelip gitti. Ben Travis yanımda diye tüm gece fosur fosur uyumuşum. Travis ise başımıza bir şey gelecek diye tüm gece uyumamış, beni koruması falan gerekir diye. Canım. 😌 Saat 6 gibi Travis beni uyandırdı ve pılımızı pırtımızı toplayıp hemen Taganga’ya geri döndük. Daha biz olayın şokunu atlatamadan iş yeri sahibinden yeni mesaj geldi: “Benim malzemelerim kayıp. Kesin siz çaldınız. Bana öyle dediler.” O an Travis’in yeşil gözlerinin kırmızıya döndüğünü gördüm. Bir adım geri kaçtım. Ben size kibarını yazayım. Siz kafanızda muhtemel kelimelerle hayal edin. Ortalama şöyle bir cevap verdik: “Güzel kardeşim biz sırt çantasıyla gezen insanlarız. Senin matkabı alıp nerede, niye taşıyayım?” Adam da “Neyse size inanmıyorum ama sizi şikâyet etmeyeceğim Workaway’de.” gibi bir şey dedi.

Tüm bu saçmalıklardan sonra artık Kolombiya’da kalmak istemediğimize karar verdik. Sadece Kolombiya’da beraber olacağız diye başladığımız ilişkimiz, Travis’in “Sen nereye gideceksen ben de geleceğim. Sen de beni istersen Meksika’ya geleceğim seninle.” demesiyle başka bir boyuta geçti. Gözlerimizden kalpler çıka çıka Cancun’a biletimizi aldık. Uçağımız Bogota’dandı. Fakat daha zamanımız olduğu için Taganga’dan Barranquilla’ya geçtik. Burası kelimenin tam anlamıyla kimsenin uğramadığı bir yer. Fakat bizim için beş gün otel odasından çıkmadığımız dinlenme yeri oldu.

Buradan Bogota’ya geçtik. Yine Mauro’nun arkadaşı tatlı Paula’nın evinde kaldık. Bol Papaya’lı, ponçik günler geçirdikten sonra Meksika’daki ilk durağımız Cancún için uçağa bindik.

Böylelikle 8 aylık Güney Amerika gezimi bitirip Kuzey Amerika gezimin ilk ayağına geçmiş oldum. Elveda bol yağlı Kolombiya yemekleri. Merhaba bol taco’lu günler!

After meeting Travis in Medellin and passing some time there, we decided to go to the north, Caribbean side of Colombia. In fact, the most visited city of the north is Cartagena. But like all touristy cities, Cartagena is so expensive. In addition to that, the worst part is the sellers who attack you when they understand you are a tourist. Besides all these Travis has been to there and didn’t want to go back.

So we decided to go to Santa Marta. We would be looking for volunteering jobs while being there. Santa Marta is a coast city. But it doesn’t offer too many things to do. Taganga is a village, 10 minutes away from Santa Marta. It is cozier. It has a lot of hostels to stay and a nice small beach. Because of that, we went to Taganga by taxi after arriving to Santa Marta.

Secret beaches of Taganga

We chose to stay in La Provinciana Hostel. It was a new hostel. The owner was so sweet and helpful to us. We felt so comfortable while staying here that we offered to be volunteers in the place. But he said he didn’t need help at the moment. Heart broken. ☹️

Taganga is very close to many beaches hosting different types of fishes. There are a lot of tours going to these bays. You can rent a boat and go to snorkeling. For the first time, I saw colorful corals, fishes like out of the movie “Finding Nemo”. Actually, we took a lot of underwater photos. But tour company lost all of our photos somehow. So unfortunately, I have zero cool underwater photo.

I love the quietness of Taganga, sea food restaurants, and its friendly people. While we were there, I remember my summers in Altınoluk many times. Finally, we got an invitation for a volunteering job. So, we packed and hit the road again.

Until now you just read the Caribbean part. Now we are passing the pirates part with a lot of actions. Tighten the seat belts.

We arrived to La Punta De Los Remedios by a bus and later taking a taxi. When we arrived, we were supposed to meet with the manager. Let me describe the town that we arrived. Normally, all places have a square where you find supermarkets, restaurants etc. And they generally have a marketplace where you can buy fruits and vegetables. So the place we arrived had a square, a small supermarket which had nothing to buy, a street food place where they do hotdogs and fries. In the town, all houses were miserable. People were really poor. They were looking us as we were from another planet.

The place, that we would work, was close to the coast. As they described us, we arrived a place. It was basically in the middle of nowhere. It had a scratchy fence around a few unfinished cabins. There was no signal on our cell phones. No one around the place. We decided to leave our stuff there and go to the center to write them we arrived and find something to eat. Otherwise we were going to set my tent and pass the night.

We went back to the center and ate something from this poor fries & hot dog place. We were about to write to the manager and saw that he blocked us on WhatsApp. Shocked! Later we tried to write to the boss. And he wrote back us this calming message: “The manager took the gun and some money that I sent him for something and left the place. I cannot reach him also. He was already problematic alcoholic. You find the other volunteer girl and go to the place to stay.” We had no idea who was the other girl. We thought we could stay in my tent this night and leave tomorrow.

While we were going to the place that we left our backpacks, a car stopped by and a girl called Travis by name. We understood that was the other volunteer. After all these, she got scared also and would stay with a family in the town. She said she was leaving tomorrow also. After talking for a while, we understood that we left our stuff somewhere else, not in the right place. And we were thinking to camp in another person’s property. We took our bags and went to another place. The place is under construction still. It was like they can finish it in 5 years. They showed us a room to stay. The door and windows were just swatter. No lock. The bathroom and shower were next to the room. No door. I am thinking about the house of my grandfather in the village. Way better than that. It was already night. Inside was full of mosquitos, outside was full of frogs. The volunteer girl just showed the place and left.

Later three men came to the place with a full of bottle. They said they knew the owner. They started to drink and talk about the manager, saying how much he was drinking, how aggressive he was. On the other hand, the owner was writing to us. He was saying that we should stay in the place. Because there were Venezuelans passing the border and stealing stuff. He was asking to us to stay there for a week and watch the construction materials. He already made us to stay in a psycho’s room. He has gun also. If he had come back, he would have said, pointing the gun: “Who are you and why are you staying in my room?” And he was asking to stop Venezuelan thieves. We were already in the middle of nowhere. If something happened to us, the closest hospital was 4 hours away. So we said that he was a crazy person and we would leave tomorrow. We want to see the world. But I have no desire to die for that.

All night, these two men continued to drink. And they went and came back on motorbikes nonstop. As a deep sleeper and knowing that I had Travis next to me, I slept all night. But Travis said that he didn’t sleep at all to protect us if something happens. Travis woke me up at 6:00 AM. We packed our bags and went back to Taganga. As we went back, the owner wrote to us: “I have materials missing. I know you stole them. They told me so.” I saw the anger in the eyes of Travis. I am going to write in a kind way. But you imagine the rudest message ever. We basically said that: “We are backpackers who travel with light bags. What am I going to do with a huge drill?” As a response, he said he didn’t believe us but wouldn’t leave a bad reference on Workaway.

After all, we decided that Colombia was over for us. In the beginning, Travis and I decided to travel together only in Colombia. But in Taganga, Travis said that he decided to come to Mexico with me. We bought our tickets to Cancun with heart shaped eyes. 😍 Our flight was from Bogota. We had time till the flight. So we went to Barranquilla. Nobody goes to Barranquilla. But it became a place to rest and recover for us.

We got new tattoos before leaving Colombia.

Then we went to Bogota and stayed in Paula’s place. After spending a few days, we took our flight to Cancun. So I finished my trip in South America after 8 months and started Chapter II: North America. Goodbye fried Colombian food. Hello taco!