For English, please click here!
Depresyondayım. Hayatımda ilk defa her şeye karşı isteğimi kaybetmiş durumdayım. Saksıdaki bir bitkiden farkım yok. Sebebi ise eve geri dönmüş olmam. Evet.
PTD yani Gezi Sonrası Depresyon denilen rahatsızlıktan müzdaribim. Size şöyle anlatayım. Bir haftalık yıllık izniniz için çantanızı alıp Avrupa’ya gidiyorsunuz ve çok güzel vakit geçiriyorsunuz. Vakit doluyor, eve dönüyorsunuz. Hani o havalimanına ilk ayak bastığınızda çöken bir mutsuzluk hali var ya, etrafa ve kalabalığa bakıp “Ben neden döndüm?” dediğiniz o an. İşte ben o anın içinden 2 aydır çıkamadım. Çünkü bir haftalık tatilden sonra girilen bu depresifliği ben 14 ay süren gezimden sonra yaşıyorum. Hayliyle sizinki gibi hafif değil de daha derin hissediyorum.
Tüm yaşadıklarımı düşünüyorum. Otostop ile edindiğim deneyimler, çölde kalmam, Amazonlardaki hayatım, yolda tanıştığım onca güzel insan, her günün bambaşka bir macera olması. Ben bu yolda çok değiştim. O kadar değiştim ki artık eski hayatımın kalıbına uymadığımı hissediyorum. Bıraktıklarım ise aynı. Hatta bizim ülkemiz için durum daha da kötü. Ev özlemiyle gelinen ilk ay, aylardır görmediğim arkadaşlarımı ve ailemi görmemin mutluluğu, kendi anadilimi konuşmam bu depresyonu erteledi.
Daha sonra bir anda çalışmaya, İstanbul’un koşuşturmasına döndüm. Hiç hesapta yokken oldu hepsi de. Kendime adaptasyon için hiç vakit ayıramadan. O zaman anladım ki ben buraya ait değilim. Ben başkayım ama bıraktığım her şey aynı. Konuşulanlar, insanların hayatı, şehrin kalabalığı. Uzaktayken hep bir şeyleri kaçırıyormuşsunuz gibi hissederseniz. Bir fotoğraf görürsünüz ve ben de orada olsaydım keşke dersiniz. Gözleriniz dolar. Ama bu gurbetlik hali size güç verir yolda. Oysa şimdi görüyorum ki hayat bensiz de akıyor, her şey tıkırında. Hatta o kadar meşgul ki benim yaşadığım o maceralar kimsenin umrunda değil. Üstüne üstlük döndüğüm için bile suçlu bulunuyorum.
“Neden döndün? Biz seni kalırsın sanmıştık. Sen deli misin, ne işin var Türkiye’de? Demek ki kaçıp gitsen de dönülüyormuş.”
Zaten ben kendimi bir yerlere uyduramazken bir de istenilmiyormuşum hissiyatı alıyorum gelen yorumlarla. Daha da çok soruyorum. Ben burada ne yapıyorum? Neden kaçtığım hayata geri döndüm? Hep böyle mi hissedeceğim?
Bitmek bilmeyen sorular, soruların yol açtığı panik ataklar, hiçbir şeyden tat almamak ve en sonunda bir odaya kapanıp kimseyi görmek istememek.
Hep yola çıkmak ne güzel diye reklam yapıyoruz. Ama kimse eve dönünce ne oluyor konuşmuyor. Evet. Gezi sonrası depresyon bir gerçek ve ben hayatımda bugünlerde bunu yaşıyorum. Gitmek mi zor, kalmak mı, yoksa dönmek mi derseniz; dönmek derim. Dönmek ve evinde hissetmemek. Dönmek ve ait olamamak. Dönmek ve kimse tarafından anlaşılmamak. Dönmek ve her yerin sana dar gelmesi. Dönmek ama nefes alamamak.
Ben hala hayata tutunmak için kendi yolumu bulmaya çalışıyorum. İnanıyorum ki zamanla her şey yoluna girecek ve hayata karşı motivasyonumu geri kazanacağım. Ama sizden tek dileğim siz kalsanız da giden ve dönen birine “Senin burada ne işin var?” demeyin. Emin olun o sizden daha çok bu soruyu soruyor. Dönmesi değil de o gitme cesaretini göstermiş olmasını, aslında büyük bir şey başardığını anlatın ona. Depresyonuna bir tuğla koymayın da umut veren bir el olun. Çünkü ne de olsa o da etten kemikten…
I am in depression. For the first time in my life, I lost all my desire for anything to do. There is no difference between me and a plant. The reason is that I am back home. Yes.
PTD aka Post-Travel Depression is what I suffer. I explain you this. You go to another country for a week vacation. You have a lot of fun. Then time is up and you are back home. The moment you land on your home and the unhappiness you feel, and the moment when you look at the crowd and ask yourself “What am I doing here?”. So I am in this for 2 months. Because I experience this after my 14 months trip. Imagine how you feel after one week and then imagine my situation. Of course mine is not that light like yours, it is worse.
I am thinking about all my experiences. The ones that I saw while hitchhiking, me staying in a dessert, my Amazon adventure, dozens of beautiuful people I met on the road, everyday being a new adventure… I have changed a lot on this road. And I have changed so much that I cannot fit in my old life. The things that I left are same. For my country (Turkey), it is even worse. First month passed with the happiness to see my family and friends that I missed so much. Depression was postponed with these emotions.
Then I started to work, back to chaos of Istanbul. And I didn’t even plan this. It just happened so fast without being able to find time to adapt myself. I realized that I don’t belong here. I am different. But everything and everyone is same. The topics they talk, their lives, the chaos of the city. When you are away, you always feel like you’re missing a lot of things. You see a photo of your friends and you want to be there. But this homesickness keeps you moving. But now I see that life goes on without me. Even it is so busy that it doesn’t care if you’re back or changed. And worse, people find you guilty.
“Why did you come back? We thought you wouldn’t come back ever. Are you insane? Why didn’t you save yourself? Then even if you go, you come back one day.”
I already cannot fit myself anywhere. After hearing those comments, I started to feel, I am not wanted here. I am asking myself more. What am I doing here? Why did I come back to the life that I left? Am I going to feel this way always? The endless questions, panic attacks because of those questions, not to find motivation for anything and desire to close yourself in a room, not to see anyone.
We always talk about how awesome traveling is. No one talks about what happens when you finish your trip. Yes. Post travel depression is real and I am dealing with this nowadays. If you ask me which one is the hardest between traveling, staying and coming back, I say coming back. Coming back and not to feel like home. Coming back and not to be belonged. Coming back and not to be understood by anyone. Coming back and to feel everywhere is too small. Coming back and cannot breath.
I try to find my way to feel motivated again. I believe everything is gonna be alright. I ask you one thing. Even if you cannot go somewhere, do not ask someone, who made it, why the hell they are back. You should know they are asking this question more than you. Tell them it is more important that they made it, they showed this courage to go. Don’t put one more brick on this depression. But give them a hopeful hand. Because they are flesh and blood after all…
Casual Lifehacker 
bence hayatta bundan sonra nerede, ne yaparsanız yapın bu iletişim kanalını canlı tutun. Size karşı duyduğum sıcaklığın sebebi sanırım benim yapmak istediklerimi yaptığınız ( ki benim için çok geç) veya bir macerayı takip etmeni heyecanını yaşadığım için değil sadece sanırım. Benim özelim de ben bunu tarif edemedim ama bir merak, bir endişe var sizin için, acaba ne yapıyordur şimdi diye. Sanki yakından tanıdığım, sevdiğim birisisiniz. Emin olun ki nerede, ne yapıyor iseniz yapın mutlu olmanızı, bir hayran olarak değil, bir tanıdık olarak çok istiyorum. Bize güzellikler yaşattınız, siz güzel kalın, hatta kalacaksınız ben size çok güveniyorum. Mutluluk her insan gibi sizinde hakkınız ama, biraz klişe olabilir, sizin cv’niz kabarık. Sevgiler, selamlar, mutluluklar,
NOT:bizlerden bir arayışta olmadığınıza emin olmakla birlikte, yine de söylemem faydalı olabilir, eğer kendinize vermek istediğiniz bir cevap var ise o sizde saklı ve siz vereceksiniz, ne aieniz, ne tanıdıklrınız, ne de biz,
LikeLike